Το τηλεφώνημα

 

Είχαμε καθίσει στο πέτρινο πεζούλι του κήπου,
όταν η χαλαρή μας συζήτηση διακόπηκε
από τον εκνευριστικό ήχο κλήσης του τηλεφώνου μου.
«Πρέπει να το σηκώσω, είναι ο διευθυντής μου», είπα.
«Περίμενε!», είπε εκείνη, και τότε, άκρως προκλητικά
μόστραρε τις γυμνές της πατούσες στο μάρμαρο
αφού πρώτα έβγαλε τα πέδιλά της,
τοποθέτησε το ένα στο μάγουλό της
παριστάνοντας ότι κρατάει ακουστικό τηλεφώνου
και άρχισε να κοροϊδεύει:

«Αλό! Αλό! Ναι, κύριε διευθυντά,
ο κ. Μακρής αδυνατεί να σας μιλήσει αυτή τη στιγμή.
Κοιτάει τις πατούσες μου και αποσπάται,
είναι ποδολάγνος, ξέρετε!»
Απόλαυσα το πείραγμά της όσο δεν περιγράφεται.
Παρόλα αυτά, με βαριά καρδιά, σήκωσα το τηλέφωνο.

Ομολογώ πως δεν πρόσεξα τίποτα
από τα λεγόμενα του διευθυντού.
Το μόνο που θυμάμαι είναι
η αίσθηση από τις θεϊκές πατούσες της
να τρίβονται με λαγνεία στο πρόσωπό μου,
τα υπέροχα δάχτυλά της
να εισέρχονται βίαια στο στόμα μου,
και το αυτάρεσκο βλέμμα της
με τις κοροϊδευτικές της γκριμάτσες,
ενόσω απολάμβανε την απόλυτη κυριαρχία της πάνω μου
και την αδυναμία μου να αντιδράσω.

Ήταν το πιο αξέχαστο τηλεφώνημα της ζωής μου!