Kρυφός πόθος

 

Ήταν μια ηλιόλουστη Κυριακή,
σπάνιος καιρός μέσα στο γκρίζο φθινόπωρο.
Η βόλτα στο πάρκο έμοιαζε η καλύτερη επιλογή.
Συμφώνησαν αμέσως και οι δύο.

«Ευκαιρία», σκέφτηκε εκείνη,
«να ξεγυμνώσω επιδεικτικά τις πατούσες μου,
να τις απλώσω μπροστά του, τεντώνοντας προκλητικά τα δάχτυλα,
κοιτώντας τον με επιμονή, χαμογελώντας με λαγνεία.
Μετά, θα τον ρωτήσω αν είναι βρώμικες.
Πώς θα αντιδράσει, άραγε, στη θέα τους;»

«Ευκαιρία», σκέφτηκε εκείνος,
«να δω επιτέλους αυτές τις πατούσες,
που είναι διαρκώς φυλακισμένες μέσα στις βαριές μπότες·
να τις φωτογραφίσω με τα μάτια μου.
Το δίχως άλλο, θα είναι ξυπόλυτη πάνω στο γρασίδι·
αν όχι, θα της το προτείνω εγώ.»

Ο ίδιος, κρυφός πόθος έκαιγε και στους δυο.